48. Comme d'habitude (1968) - Claude François

Claude François (Ismaïlia, 1 februari 1939 – Parijs, 11 maart 1978), bijgenaamd Clo-Clo, was een Frans artiest, componist, muzikant, uitgever en zanger. François werd geboren op 1 februari 1939 in Egypte. Zijn vader, Aimé, was een Fransman die werkte als directeur op het Suezkanaal. Zijn moeder, Lucia alias Chouffa, werd geboren in Calabrië, Italië, en was huisvrouw. Hij had ook nog een oudere zus. In de zomer van 1956, toen het Suezkanaal werd genationaliseerd door president Nasser, keerde het gezin in allerijl terug naar Europa, waar ze zich vestigden in een bescheiden appartement te Monte Carlo. Aimé François, getekend door dit gedwongen vertrek uit Egypte waar ze alles moesten achterlaten, werd ziek en zijn zoon Claude nam de taak als gezinshoofd over. Hij werd drummer in het befaamde orkest van Louis Frosio, zeer tegen de zin van zijn vader. Tussen beiden kwam er een breuk die nooit meer goed zou komen.

In oktober 1962 kwam de grote doorbraak met het nummer Belles, Belles, Belles, een cover van The Everly Brothers. De Franse tekst kwam van Vline Buggy en Claude zelf. Het nummer werd grijsgedraaid op de radio en vooral in het radioprogramma Salut les copains. Later zouden nog tal van hits volgen, zoals: Marche tout droit, Dis-lui en vooral Si j'avais un marteau.

Na een idylle van drie jaar met de toen nog piepjonge Eurovisiesongfestival-winnares France Gall ontmoette hij Isabelle Forêt, die de moeder van zijn twee zonen zou worden. Zijn carrière als zakenman begon in 1967 met de oprichting van zijn eigen platenlabel Disques Flèche. Aan het zwembad van zijn huis in Dannemois en geïnspireerd door de liefdesbreuk met France Gall schreef hij samen met Jacques Revaux en Gilles Thibaut het liedje Comme d'habitude. Aan de zonen van François alleen al brengt het liedje jaarlijks 750.000 euro aan auteursrechten op. Met zijn lied Parce que je t'aime mon enfant had Elvis Presley een hit onder de titel My Boy.

François bracht veel eigen composities, maar ook vertalingen van Engelse en Amerikaanse artiesten, onder andere uit de bekende Motown-stal. Op 1 juli 1974 trad hij in Parijs op voor 20.000 toeschouwers, een concert ten voordele van de stichting Perce-Neige van acteur Lino Ventura.

Claude François leidde een hectisch leven waarin plaatopnamen, televisieoptredens en concerten elkaar in rap tempo opvolgen en soms ook het noodlot toeslaat. In 1975 ontsnapte hij op het nippertje aan een aanslag van de IRA in het Londense Hilton-hotel en in juni 1977 werd zijn auto onder vuur genomen op de autosnelweg naar Dannemois. De politie telde elf kogelinslagen in het koetswerk. Hij en de andere inzittenden kwamen er met de schrik vanaf.

Hij overleed echter op zaterdag 11 maart 1978 in Parijs, geëlektrocuteerd in zijn badkamer toen hij staande in zijn met water gevulde bad een loszittende lamphouder wilde rechtzetten. Zijn bijna maniakale zin voor orde en stiptheid was hem fataal geworden. Na een begrafenisdienst in de Eglise d'Auteuil, bijgewoond door talloze collega-artiesten en tv-persoonlijkheden, en voor tienduizend bewonderaars buiten, werd hij begraven in Dannemois (Essonne). Op de dag van zijn begrafenis, woensdag 15 maart 1978, lag zijn laatste single in de platenwinkels: Alexandrie, Alexandra, een ode aan zijn geboorteland Egypte.

(bron: wikipedia.org/wiki/Claude_Fran%C3%A7ois)  

Comme d'habitude verscheen als in november 1967. Het werd wereldberoemd in de versie van Frank Sinatra uit 1968, My Way. Het nummer werd gecomponeerd en geschreven door de Franse componist Jacques Revaux, aanvankelijk onder de titel 'For Me', en bood het aan verschillende zangers aan waaronder Michel Sardou, Mireille Mathieu en Hervé Vilard maar niemand leek geïnteresseerd.

De successen blijven elkaar opvolgen, maar op het persoonlijke vlak gaat het Cloco niet altijd voor de wind. Zijn eerste vrouw verlaat hem voor Gilbert Becaud, en zijn tweede grote liefde France Gall laat hem zitten voor Julien Clerc. Ondanks zijn liefdesverdriet blijft hij druk in de weer.

In samenwerking met Jacques Revaus maakt de melancholisch gestemde Cloco het nummer comme d'habitude en wil een tekst die aanleunt bij zijn gemoedstoestand. Samen schrijven ze het verhaal van een man die eenzaam zijn koffie drinkt, stilletjes het huis verlaat en 's avonds in een koud bed slaapt. Een man die tegen beter weten in zijn relatie in stand probeert te houden. De slow begint rustig, maar eindigt in een fanfare van blazers en met een scène waarin de man de liefde bedrijft met zijn vrouw, comme 'd'habitude (zoals gewoonlijk), en beiden doen alsof ze dat leuk vinden. France Gall zegt vijfentwintig jaar later dat ze zichzelf niet herkent, maar dat haar ex destijds wel heeft laten weten dat zij de inspiratiebron is geweest.

De opname gebeurde met een orkest onder leiding van David Whitaker. Van de single van Claude François werden slechts 300.000 exemplaren verkocht.

Comme d'habitide loopt moeizaam, maar op een dag ziet Paul Anka het nummer op tv, vliegt naar Parijs en verwerft de rechten. Het einde van een relatie wordt de balans van een leven. Het gezeur van een minnaar, het verhaal van een welbewuste artiest die terugkijkt. Comme d'habitude wordt My Way, Claude Francois Frank Sinatra.

Claude François zag er tot zijn overlijden in 1978 scherp op toe wie het nummer op de plaat mocht zetten. De oorspronkelijke tekst krijgt een meer diepgaande pendant. Moet het nog gezegd worden dat My Way uitgroeit tot één van de bekendste evergreens aller tijden ? Dat het vandaag meer dan duizend covers telt ? Dat Comme d'habitude op die manier samen met La mer, Les feuilees mortes, Non, je ne regrette rien en Ne me quitte pas zowat het meest gespeelde chanson ter wereld moet zijn

De bekendste Nederlandstalige versies zijn van onder anderen Will Tura, André Hazes en Raymond van het Groenewoud. Wereldwijd wordt het elke minuut gespeeld (radio en tv, 7/7 en 24/24).

Dat het verdomd spijtig is dat we een oude Claude Francois nooit zullen zien die Sintra's klassieker zingt ? I did it my way, het zou hem perfect hebben gelegen.

Tekst: Dat Comme d'habitude