184. Le France (1975) - Michel Sardou

 Michel Sardou (Parijs, 26 januari 1947) is een Franse zanger, chansonnier en acteur. Hij komt uit een beroemde Franse artiestenfamilie. Zijn vader Fernand Sardou was zanger, cabaretier en acteur. Zijn moeder Jackie Sardou was zangeres en actrice. Na het stoppen van zijn studie huurde zijn vader hem in voor zijn cabaret in Montmartre. Tegelijkertijd schreef hij zich in voor een theateropleiding en daar ontmoet hij Michel Fugain met wie hij een hechte vriendschap zal smeden. De twee acolieten beginnen samen hun eerste liedjes te componeren. Maar het begin is moeilijk, en hun eerste nummers blijven onopgemerkt.

In 1967 werd het mummer Les Ricains, midden in de Vietnamoorlog, gecensureerd. De hierover ontstane controverse zal er aan bijdragen dat de jonge zanger in de publiciteit komt. In 1970 kwam de grote doorbraak in Frankrijk met de hits "Les bals populaires" en "Le rire du sergent". Een belangrijke factor voor het succes was componist Jacques Revaux, met wie hij tot in de jaren 90 zou samenwerken. In 1970 bracht hij het album J'habite en France uit, gedragen door de hit Les Bals populaire, die de hitparade bereikte. Het album wint de Charles-Cros Academy-prijs en lanceert definitief de carrière van Michel Sardou. De zanger zal dan de successen aan elkaar rijgen; La maladie d'amour(1973), Une fille aux yeux clairs (1974), Le France (1975).

Als een geëngageerde zanger zal Michel Sardou een moeilijke periode doormaken halverwege de jaren 70. Hij stuit op kritiek met verschillende titels; J’accuse (Ik beschuldig), Le temps des colonies (De tijd van de koloniën)en Je suis pour (Ik ben er voor) en daarmee bedoelde hij de doodstraf. In 1978 publiceerden zijn tegenstanders een essay, 'Moeten we Sardou verbranden?'. Hierna moest Sardou zelfs enige tijd onderduiken. Maar hij wordt gesteund door andere artiesten en uiteindelijk keert de rust om hem heen weer terug.

73%20Michel%20Sardou

[Foto: AFP]

Nadat hij in 1975 een nationale heldenstatus verwierf met zijn chanson "Le France", een protestsong over de verkoop van het toen grootste Franse cruiseschip is hij toch geschrokken van de controverse die in 1976 ontstond en koos Sardou ervoor om zijn carrière voort te zetten met een nieuw repertoire, meer gericht op liefdesliedjes La Java de Broadway, En chantant en Je vole . Eind jaren zeventig leek Sardou's muzikale output wat bloedarmer te worden, tot hij in 1981 verrassend terugkwam met Les lacs du Connemara, een album met vier top-10 hits in Frankrijk. In de jaren die volgden was het succes minder groot, maar elk album kende zeker één grote Franse hit .

In 1990 won Sardou de prijs voor beste plaat met Le privilège, waarin ook de teksten weer wat scherper werden. Na dat album werd zijn productiviteit minder, met een nieuw album eens in de twee à drie jaar. In 2004 brak zijn cd (getiteld Du plaisir) verkooprecords in Frankrijk. Sardou is niet alleen zanger, hij is ook acteur. In 2001 kocht hij samen met Jean-Claude Camus, de man die zijn concerten produceert, het Théatre de la porte St-Martin in Parijs. Sardou is directeur en eigenaar. Zelf acteerde hij ook in zijn eigen theater. Sardou heeft als acteur meegespeeld in de bioscoopfilm Cross, een politie/actiefilm uit 1986.

In 2018 geeft hij zijn laatste concert in zijn tournee met de naam La dernière danse en bracht een live-album uit met dezelfde naam als de tour. Een mooi muzikaal einde van zijn vruchtbare carrière, waarin hij ruim vijfhonderd chansons schreef.

(bron: gala.fr/stars, nl.wikipedia.org/wiki/Michel_Sardou)

MUZIEKNOOTLe France is een eerbetoon aan het destijds grootste passagierschip ter wereld "Le France" (te water gelaten in 1962) en de trots van Frankrijk. Het nummer was een groot succes, met meer dan 800.000 verkochte exemplaren een geweldige nummer 1 hit in Frankrijk. "Le France" symboliseert de grootheid van Frankrijk als wereldmacht en het verval van "La Douce France" daarna. "Le France" werd in 1974 na talloze wereldreizen, wegens een gebrek aan rentabiliteit uit de vaart genomen. Dat steekt de Fransen nog steeds in hun nationale trots, gelet op reacties op Youtube bij het filmpje. 

Tekst: Le France

Quand je pense à la vieille anglaise
Qu'on appelait le "Queen Mary",
Échouée si loin de ses falaises
Sur un quai de Californie,

Quand je pense à la vieille anglaise,
J'envie les épaves englouties,
Longs courriers qui cherchaient un rêve
Et n'ont pas revu leur pays.

Ne m'appelez plus jamais "France".
La France elle m'a laissé tomber.
Ne m'appelez plus jamais "France".
C'est ma dernière volonté

J'étais un bateau gigantesque
Capable de croiser mille ans.
J'étais un géant, j'étais presque
Presque aussi fort que l'océan.

J'étais un bateau gigantesque.
J'emportais des milliers d'amants.
J'étais la France. Qu'est-ce qu'il en reste ?
Un corps-mort pour des cormorans.

Ne m'appelez plus jamais "France ".
La France elle m'a laissé tomber.
Ne m'appelez plus jamais "France".
C'est ma dernière volonté.

Quand je pense à la vieille anglaise
Qu'on appelait le "Queen Mary",
Je ne voudrais pas finir comme elle
Sur un quai de Californie.

Que le plus grand navire de guerre
Ait le courage de me couler,
Le cul tourné à Saint-Nazaire,
Pays breton où je suis né.

Ne m'appelez plus jamais "France".
La France elle m'a laissé tomber.
Ne m'appelez plus jamais "France".
C'est ma dernière volonté.

(Auteur: Pierre Delanoë, Jacques Revaux, Michel Sardou Componist: Jacques Révaux)

 X68%20Le%20France

 Tekst: Le France - Nederlandse vertaling

 Wanneer ik denk aan die oude Britse
Die men de "Queen Mary" noemde
Zo ver van haar clifs gestrand
Aan een Californische kaai
Wanneer ik denk aan die oude Britse
benijd ik de gezonken vrakken
lange afstands schepen die een droom zochten
en hun land niet terug zagen
noem me nooit meer "France"
Frankrijk heeft me laten vallen
noem me nooit meer "France"
Dit is mijn laatste wil
Ik was een groots schip
die duizend jaar kon kruisen
ik was een reus
bijna zo groot als de oceaan
ik was een groots schip
nam duizenden minnaars mee
ik was Frankrijk, wat blijft ervan over
een lijk voor de vogels (aalschover)
noem me nooit meer "France"
Frankrijk heeft me laten vallen
noem me nooit meer "France"
Dit is mijn laatste wil
Wanneer ik denk aan die oude Britse
Die men de "Queen Mary" noemde
Ik zou niet zoals zij willen eindigen
Aan een Californische kaai
Laat het grootste slagschip
het lef hebben om me te kelderen
mijn gat gericht naar Saint-Nazaire
Bretagne mijn geboorteland
noem me nooit meer "France"
Frankrijk heeft me laten vallen
noem me nooit meer "France"
Dit is mijn laatste wil

(bron: muzikum.eu)

 

 

 

 

{{ message }}

{{ 'Comments are closed.' | trans }}